Kościół w Bażynach
Katolicki kościół parafialny pw. św. Mikołaja został wzniesiony w I połowie XIV wieku, choć pierwsze informacje o istnieniu parafii w Bażynach pochodzą już z 1289 roku. Do dziś dotrwały XIV-wieczne relikty dawnej świątyni tkwiące w murach obecnego kościoła. Po gruntownej przebudowie na przełomie XV i XVI wieku, jego prawdopodobnie ponowna konsekracja miała miejsce w 1517 roku. W 1611 roku obiekt przeszedł znaczący remont i został poddany restauracji z inicjatywy Jakuba Barcza (Bartscha), ówczesnego właściciela wsi, co upamiętniono na tablicy z herbem (wiewiórka) i inskrypcją, umieszczonej na zewnętrznej, południowej ścianie kościoła. W 1845 roku podjęto decyzję o rozbiórce kościelnej wieży, w miejsce której w 1866 roku od zachodu zbudowano przedsionek. W tym samym roku wymurowano obecny szczyt wschodni i przywrócono oknom wykrój ostrołukowy. Prace prowadzone były pod kierunkiem Hillenkampa. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, w 1937 roku dobudowano nad przedsionkiem drewnianą wieżę kościelną (choć niektóre publikacje wskazują na 1940 rok).
Kościół jest murowany z cegły i kamienia, tynkowany. W dolnych częściach murów ukazuje tzw. wendyjski układ cegieł, świadczący o pochodzeniu części murów jeszcze z czasów pierwotnej świątyni. Jest to budowla salowa, nakryta wewnątrz stropem belkowym. Co wyjątkowe, zakrystię pokrywa sklepienie kolebkowe. Z zewnątrz w narożnikach znajdują się szkarpy (przypory wzmacniające budowlę). Od wschodu świątynię zdobi neogotycki szczyt.
Wystrój wnętrza reprezentuje prowincjonalny, późny barok z XVIII wieku. Stary ołtarz nie zachował się do dziś. Obecny pochodzi z 1745 roku. Zdobią go rzeźby: św. Jana Nepomucena, św. Kazimierza, św. Rocha, św. Krzysztofa i dwóch biskupów (nierozpoznanych) oraz obrazy z II połowy XIX wieku: św. Wojciecha i Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Rokokowe tabernakulum z II połowy XVIII wieku zawiera krucyfiks, a jego wykonanie przypisywane jest Chrystianowi Bernardowi Schmidtowi. W tym samym stylu wykonano ołtarze boczne datowane na około 1780 roku. Na nich widnieją obrazy św. Rocha (lewy) i Matki Boskiej Różańcowej (prawy). Zabytkowy wystrój kościoła pochodzi głównie z XVII i XVIII wieku. Należą do nich:
- XVII-wieczne: ambona (z XIX wieku z elementami z XVII wieku), płyty nagrobne
- XVIII-wieczne: dwie stalle i dwa konfesjonały barokowe (ok. 1740 roku), malowidła w kruchcie (z ok. 1700 roku), zegar szafkowy, lustro w ramie rokokowej, drewniana, barokowa, ludowa rzeźba Madonny (datowana na czas między 1701 a 1800 rokiem)
- XIX-wieczne: klasycystyczny chór muzyczny oraz obrazy: Biczowanie, Matka Boska Bolesna, Matka Boska z Dzieciątkiem, św. Szymon, św. Arnold (?) i Modlitwa w Ogrójcu (dzieło malarza L. Hintza z Pieniężna, z 1858 roku, autora m.in. obrazów w kościele pw. św. Marcina w Tolkowcu)
Jednak do najcenniejszych zabytków z Bażyn należą średniowieczne elementy sztuki sakralnej: granitowa kropielnica i dzwon z II połowy XV wieku. W zakrystii kościoła zachowała się ponadto szafa ścienna o żelaznych okutych drzwiach, zaś w drzwiach kościoła - zamek z około 1500 roku.
Sanktuarium Podwyższenia Krzyża Świętego w Chwalęcinie
W latach 80 XVII wieku planowano przebudowę kaplicy. Niestety, sprzeciw proboszcza z Osetnika na wiele lat odsunął te działania. Proboszcz ten planowała przeznaczyć zebrane fundusze na odbudowę kościoła w Osetniku zniszczonego przez pożar. Za sprzeciwianie się budowie został ukarany apopleksją. Kiedy wyraził zgodę na budowę, choroba ustąpiła. Historia ta jest jednym z 6 cudów opisanych na polichromii na emporach w kościele.
Kiedy przystąpiono do budowy wybuchła Wielka Wojna Północna co sprawiło, że przebudowa została przesunięta w czasie. Chwalęcin stał się jeszcze bardziej znanym miejscem, kiedy na Warmii wybuchła epidemia dżumy (1709-1711). W najcięższym okresie przybywały tu tłumy ludzi prosząc o wstawiennictwo Boskie i ocalenie przed chorobą. Po wygaśnięciu zarazy kapituła zdecydowała, że jako wotum za odejście choroby powstanie nie kaplica, a kościół. Ostatecznie, w 1715 roku, po zbadaniu uzdrowień i cudów zadecydowano o budowie.
Projekt kościoła nawiązuje do sanktuarium w Świętej Lipce. Kościół powstawał w latach 1720-1728, na miejscu wcześniej wybudowanych kaplic: w 1570 roku i rozpoczętej w początku XVIII wieku. Prace budowlane zlecono mieszkającemu od wielu lat w Ornecie, a pochodzącemu z Westfalii, mistrzowi Janowi Krzysztofowi Reimersowi. W grudniu 1720 roku prace budowlane przerwano z powodu śmierci Reimersa. Dopiero kiedy kapituła zatrudniła nieznanego z imienia mistrza budowlanego i przekazała osiem tysięcy florenów, prace zostały dokończone według planu pozostawionego przez Reimersa. W rezultacie powstał kościół w halowy (ze sztucznie wydzielonymi nawami), który poprzez dodanie symetrycznych zakrystii z emporami, oraz półkolistej absydy zyskał plan zbliżony do krzyża.
Wyposażenie kościoła było stopniowo uzupełniane przez cały XVIII wiek. We wnętrzu świątyni pozorne sklepienie krzyżowe z lunetami pokryte jest piękną polichromią z czternastoma scenami Legendy Krzyża Świętego. Malowidła wykonane są na drewnie i pokrywają całe sklepienie. Jest ona dziełem Jana Lossau z Braniewa(1722-1788). Lossau pracował nad polichromią w latach 1748 - 1749. W zamyśle wzorował się na Andrei Pozzo, włoskim jezuicie. w drugiej ćwierci XVIII w. powstały figury Marii i anioła na prospekcie organowym przypisywane rzeźbiarzowi z Reszla Janowi Chrystianowi Schmidtowi. Bogato zdobione są również ołtarze wybudowane w Reszlu i dodawane od 1728 roku. Prawy ołtarz boczny z 1730 r., a najprawdopodobniej też główny powstały w warsztacie Krzysztofa Peuckera. Niemal całe wyposażenie wnętrza i malowidła pochodzą z lat 30. i 40. XVIII wieku. Neoklasycystyczna fasada pochodzi z 1830 roku. Narożne kaplice wybudowano w latach 1820-1836. W 1836 r. kościół otoczono odpustowym dziedzińcem.Z myślą o pielgrzymkach w latach 1820- 1836 zbudowano krużganki. Dzisiaj pielgrzymi rzadko zaglądają do Chwalęcina. Tylko w niedzielę odprawiana jest jedna msza święta.
źródło: http://leksykonkultury.ceik.eu/
Kościół w Bażynach
Katolicki kościół parafialny pw. św. Mikołaja został wzniesiony w I połowie XIV wieku, choć pierwsze informacje o istnieniu parafii w Bażynach pochodzą już z 1289 roku. Do dziś dotrwały XIV-wieczne relikty dawnej świątyni tkwiące w murach obecnego kościoła. Po gruntownej przebudowie na przełomie XV i XVI wieku, jego prawdopodobnie ponowna konsekracja miała miejsce w 1517 roku. W 1611 roku obiekt przeszedł znaczący remont i został poddany restauracji z inicjatywy Jakuba Barcza (Bartscha), ówczesnego właściciela wsi, co upamiętniono na tablicy z herbem (wiewiórka) i inskrypcją, umieszczonej na zewnętrznej, południowej ścianie kościoła. W 1845 roku podjęto decyzję o rozbiórce kościelnej wieży, w miejsce której w 1866 roku od zachodu zbudowano przedsionek. W tym samym roku wymurowano obecny szczyt wschodni i przywrócono oknom wykrój ostrołukowy. Prace prowadzone były pod kierunkiem Hillenkampa. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, w 1937 roku dobudowano nad przedsionkiem drewnianą wieżę kościelną (choć niektóre publikacje wskazują na 1940 rok).
Jednak do najcenniejszych zabytków z Bażyn należą średniowieczne elementy sztuki sakralnej: granitowa kropielnica i dzwon z II połowy XV wieku. W zakrystii kościoła zachowała się ponadto szafa ścienna o żelaznych okutych drzwiach, zaś w drzwiach kościoła - zamek z około 1500 roku.
Sanktuarium Podwyższenia Krzyża Świętego w Chwalęcinie
W latach 80 XVII wieku planowano przebudowę kaplicy. Niestety, sprzeciw proboszcza z Osetnika na wiele lat odsunął te działania. Proboszcz ten planowała przeznaczyć zebrane fundusze na odbudowę kościoła w Osetniku zniszczonego przez pożar. Za sprzeciwianie się budowie został ukarany apopleksją. Kiedy wyraził zgodę na budowę, choroba ustąpiła. Historia ta jest jednym z 6 cudów opisanych na polichromii na emporach w kościele.
Kiedy przystąpiono do budowy wybuchła Wielka Wojna Północna co sprawiło, że przebudowa została przesunięta w czasie. Chwalęcin stał się jeszcze bardziej znanym miejscem, kiedy na Warmii wybuchła epidemia dżumy (1709-1711). W najcięższym okresie przybywały tu tłumy ludzi prosząc o wstawiennictwo Boskie i ocalenie przed chorobą. Po wygaśnięciu zarazy kapituła zdecydowała, że jako wotum za odejście choroby powstanie nie kaplica, a kościół. Ostatecznie, w 1715 roku, po zbadaniu uzdrowień i cudów zadecydowano o budowie.
Projekt kościoła nawiązuje do sanktuarium w Świętej Lipce. Kościół powstawał w latach 1720-1728, na miejscu wcześniej wybudowanych kaplic: w 1570 roku i rozpoczętej w początku XVIII wieku. Prace budowlane zlecono mieszkającemu od wielu lat w Ornecie, a pochodzącemu z Westfalii, mistrzowi Janowi Krzysztofowi Reimersowi. W grudniu 1720 roku prace budowlane przerwano z powodu śmierci Reimersa. Dopiero kiedy kapituła zatrudniła nieznanego z imienia mistrza budowlanego i przekazała osiem tysięcy florenów, prace zostały dokończone według planu pozostawionego przez Reimersa. W rezultacie powstał kościół w halowy (ze sztucznie wydzielonymi nawami), który poprzez dodanie symetrycznych zakrystii z emporami, oraz półkolistej absydy zyskał plan zbliżony do krzyża.
źródło: http://leksykonkultury.ceik.eu/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz